Dağ koyunlarının adı ve neye benzedikleri, nerede yaşadıkları ve ne yedikleri
Yerli koyunların akrabaları dağ koyunu türleridir. Vahşi doğada yaşarlar ve uçurumlarla dikey eğimleri birleştiren kayalık arazide seyahat etmeye adapte olmuşlardır. Hayvanlar, Avrasya'nın bazı bölgelerinde, Kuzey Amerika'da ve Afrika kıtasında bulunabilir. Temsilcilerin çoğu nadir türler olarak kabul edilir.
Dağ koyununun adı ne
Dağ koçları, bovid ailesine ait olan toynaklı memelilerdir. Türlerin Latince tanımı Ovis ammon'dur. Efsaneye göre adı, tanrılardan birinin adından gelmektedir. Olympus sakinleri, dev Typhus'tan korkarak hayvanlara dönüştü. Ve Amon bir koç şeklini aldı. Uzmanlar, bu hayvanların sınıflandırılması ve türlerinin sayısı konusunda hemfikir değiller. "Dağ koyunu" terimi genellikle grubun en büyük üyesini belirtmek için kullanılır. Moğol dilinden çevrilen Arkhar, "yaban koyunu" anlamına gelir.
Türlerin kökeni
Koyunların kökeni sorunu tam olarak incelenmemiştir. Bilim adamları hala hayvanların atasının kim olduğu ile ilgileniyor.
Birkaç tür var:
- Mouflonlar esas olarak Asya'da bulunur. Birçok araştırmacı, modern türlerin atası olan bu hayvan grubu olduğundan şüphe ediyor.
- Yabani koçlar argali, sığırların en büyük temsilcileri arasındadır. Devler, Orta Asya'nın eteklerinde bulunur. Bireylerin ilk doğuşu da kanıtlanmamıştır.
- Aslen Himalayalar ve Transbaikalia'dan olan Aragali, koyunların en olası atası olarak kabul edilir.
Dağ koyunu sınıflandırma sistemi sürekli değişiyor. Araştırmanın bir sonucu olarak, yeni artiodactyl türleri ayırt edilir ve diğer alt türlerin temsilcileri ayrı gruplar halinde birleştirilir.
Tanım ve özellikler
Dağ koçları, tirbuşon gibi vidalanmış büyük boynuzlu büyük hayvanlardır. Kenarlar yuvarlak bir şekle sahiptir ve uzunlukları 1 ila 2 metre arasındadır. Erkekler sürünün lideri olarak görülme hakkı için savaşırlar. Ve boynuzlar müthiş bir savaş silahıdır.
Yetişkin bir koç 60 ila 190 kilogram ağırlığındadır, dişiler 2 kat daha hafiftir. En etkileyici olan Pamir argali. Bu sığır, hayvanı ilk tanımlayan gezginden sonra Marco Polo olarak da anılır. Dağ koçunun uzunluğu 1.8 metreye ulaşır, ancak kısa bir kuyruğu vardır - 10-17 santimetre. Artiodactyl'lerin rengi sarıdan koyu kahverengiye değişir. Himalayaların yerlileri karanlık, Rus alt türleri çok daha açık görünüyor. Erkekler, boyunlarının etrafında beyaz bir yaka ve kadınlardan daha koyu bir ceket ile ayırt edilir.Hayvanlar yılda 2 kez deri değiştirir.
Habitat ve habitat
Dağ koyunları, yüksek dağ bölgelerinin faunasının temsilcileridir. Hayvanların yaşadığı en yaygın alanlar şunlardır:
| ad | Yetişme ortamı |
| Mouflons: | |
| Avrupalı | Avrupa türlerinin temsilcilerinden biri kıtanın güneyinde, Sardunya ve Korsika'da yaşıyor |
| Asya | Alt türler Asya ve Kafkasya'da yaygındır. |
| Kıbrıslı | Kıbrıs'ta bulunan nadir, neredeyse soyu tükenmiş bir tür |
| argali | Bu grubun temsilcileri Altay, Kazakistan, Tibet ve diğer yayla bölgelerinde yaşıyor. En büyüğü Pamir kayalarından insanlar. |
| Kar yağışlı | Bu artiodaktiller, Doğu Sibirya'nın enginliğini seçti |
| Kalın boynuzlu ve ince boynuzlu | Türlerin ikamet ettiği bölge - Kuzey Amerika |
| Urial veya bozkır koçu | Orta Asya ve Keşmir'de yaşıyor |
Dağ koçları nadiren uzun mesafeler kat ederler. Göç alanı nadiren 40 kilometrekareyi aşıyor. Yaz aylarında çiftlik hayvanları dağlarda alpin çayırlara yükselir, kışın ise daha az kar olan vadilere iner, yiyecek bulmak daha kolaydır.
Hayvan ne yiyor
Otlar, sığırların diyetinin temelidir. Yüksek irtifa koşullarında, koçlar ağaçsız, ancak çeşitli bitki örtüsüne sahip bir alan bulur. Koyun ve genç hayvanlar erkeklerden ayrı beslenir. Yetişkinler, önemli gıda kaynaklarının bulunabileceği daha düşük seviyeli alanları işgal eder.
Yüksek arazilerde, yaban koyunları çeşitli ot ve sazlar, biraz daha alçak - çalılar ve mezofitler bulur.
Koyunlar için değerli bir madde, vücuttaki mineral rezervlerini doldurdukları tuzdur. Hayvanlar ayrıca meşe veya akçaağaç gibi ağaçların dallarını da memnuniyetle yerler, ancak tahıllar en büyük incelik olarak kabul edilir. Yetişkin erkekler için günlük yem alımı 16 ila 19 kilogram arasında değişmektedir. Dağlarda, küçük dereler ve erimiş kar, yaban koyunları için bir su kaynağı haline gelir. Kurak bölgelerde hayvanlar bazen su aramak için uzun mesafeler kat etmek zorunda kalırlar.
Koçun doğası ve yaşam tarzı
Yalnız dağ koyunları nadirdir, hayvanlar genellikle küçük sürüler oluşturur. Yavru koyunlar yetişkin erkeklerden ayrı gruplar halinde yaşarlar. Göç genellikle yiyecek arama ile ilişkilidir. Sıcak mevsimde, artiodaktiller dağın tepesine yaklaşır.
Dağ koyunları zekidir. Düşük meleme sesiyle yakınlarını tehlike konusunda uyarırlar. Düşmanlarla doğrudan çarpışmadan kaçınmaya çalışıyorlar. Bir kayadan diğerine atlama yeteneği, avcılardan kaçmaya yardımcı olur. Uzunluk olarak, hayvan 3-5 metre mesafeden atlar. Hayatı tehdit etmeyen durumlarda, vahşi hayvanlar barışçıl bir eğilim gösterir.
Sosyal yapı ve üreme
Dağ koyunlarında rutubet sonbahar ortasında başlar ve Ocak dahil olmak üzere sürer. Daha düşük kotlarda yaşayan hayvanlarda bu süre bazen daha uzundur. Bir dişi ile çiftleşme hakkı için yetişkin koçlar gerçek bir savaş düzenler. Değiştirdikleri boynuzların darbeleri yaklaşık 800 metre mesafeden duyulabilir. Kazanan dişiyi seçer.
Kadın cinsinin bireyleri, karşı cinsle en erken 5 yıl çiftleşmeye başlayan erkeklerden çok daha erken, 2 yaşında cinsel olgunluğa ulaşırlar. Yabani koçlar, kızışmadan 2 ay sonra seçilenlerin yanında kalır. Gebelik süresi yaklaşık 165 güne ulaşır. Emek genellikle Mart veya Nisan ayındadır.
Hayvan oluşumunun temel özellikleri:
| Göstergeler | değer |
| Doğumda kuzu ağırlığı | 5 kg'a kadar |
| Doğumdan sonraki ilk gün kilo alımı | on kat |
| Kuzularda ilk süt dişinin görünümü | 3 ayda |
| Son diş şekillendirme | 6 ayda |
| Maksimum kilo alma yaşı: | |
| kadınlarda | 2 yıl |
| erkeklerde | 4 yıl |
| Ömür | 10-12 yaşında |
1 kuzu genellikle 1 kuzu verir. Bazı büyükbaş hayvan türleri ikiz doğurur, bazen aynı anda beş kuzu doğar. Dişinin yavruları, dişlerin ortaya çıkmasından sonra bile sütle beslenmeye devam eder.
Dağ koyunlarının doğal düşmanları
Artiodactyls diğer hayvanlardan kaçınmaz. Dağ koçları birbirine yapıştıklarında, boynuzlar ve hızlı koşma tehlikeden koruma sağlar. Ancak bir kişi yalnız kalırsa, tehdit geçene kadar yerinde donar.
Kayalık arazide gezinme yeteneği, avcılardan güvenilir koruma sağlar. Artiodactyls kurtların kurbanı olabilir. Ayrıca leoparlar, leoparlar ve kedi ailesinin diğer temsilcileri ve küçük hayvanlar - altın kartallar ve kartallar tarafından avlanırlar.
Türlerin popülasyonu ve durumu
Son yıllarda dağ koyunlarının sayısı azaldı. Bazı türler tamamen yok olma tehdidi altındadır. Yırtıcı hayvanlar, çiftlik hayvanlarının sayısındaki düşüşe neden olan tek faktör değildir. Kaçak avcılar uzun zamandır lüks hayvan boynuzlarına, derilerine ve ete ilgi duyuyor. Değerli hammaddelerin satışına yönelik yasaklar, tüccarları gizli malları caydırmaz. Artiodactyls, devlet koruması altındaki bölgelerde bile vurulur. Çin'de halk hekimliğinde koç boynuzu kullanılmaktadır. Rusya'da nüfusun azalması, Moğolistan'daki minerallerin çıkarılmasından - tarımın gelişmesinden etkileniyor. Şehirleşme süreçleri, birçok ülkede nadir hayvanların azalmasına neden oluyor.
Koruma sorunlarını görüntüleyin
Dağ koyunları, Rusya, Çin, Kazakistan ve diğer eyaletlerin Kırmızı Kitabına dahil edilmiştir. Dünyanın farklı yerlerinde, nadir hayvanların sadece üreme için yakalandığı doğa rezervleri yaratılır. Hayvanat bahçelerinde, artiodaktiller, kötü hava koşullarından korunmak için ayrı bir odanın sağlandığı geniş bölmelerde tutulur. Rahat koşullar, sürünün esarete kolayca uyum sağlamasına yardımcı olur.
Yabani çevrenin dışında yavruların ortaya çıkması, nüfusun restorasyonu için umut veriyor. Evcil hayvanlar da yeni ırklar yaratmak için evcil koyunlarla yetiştirilir.
