Akrep keçilerinin tanımı ve yaşadığı yer, türün doğadaki durumu ve konumu
Kavurucu keçinin yaşam alanı Orta Asya dağlarıdır. Ancak bu bölgenin zor erişilebilirliği bile onları yıkımdan kurtarmıyor. Kaçak avcılar sadece besleyici değerli etlerle değil, aynı zamanda bir buçuk metrelik muhteşem boynuzlarıyla da ilgileniyorlar. Bu nedenle, türler nesli tükenmekte - vahşi doğada sadece yaklaşık iki buçuk bin keçi boynuzlu keçi var.
Boynuzlu bir keçi neye benzer?
Markhor olarak da bilinen Latin Capra falconeri'deki tür adı, İskoçya'dan bir botanikçi olan Hugh Falconer'in adını almıştır ve ilk kez 1839'da tanımlanmıştır. Bu sığır artiodactyl türü oldukça büyüktür: uzunlukta - 150-170 santimetre ve erkeklerin omuzlarının yüksekliği bir metreye kadardır. Ağırlıkları yaklaşık 80-90 kilogramdır, dişiler neredeyse iki kat daha hafiftir. Genç hayvanların rengi kırmızımsı gridir, yaşlı boynuzlu erkeklerde tüyler kirli beyazdır. Keçilerin kalın ve uzun bir sakalı vardır ve göğsünde ve boynunda, soğuk kışın özel bir ihtişam kazanan kalın bir uzun yün çuha vardır.
Baş hafifçe kambur. Boynuzlar bir tirbuşon gibi görünür - her biri düz bir eksen etrafında bükülür. Keçilerde bazen 2-3 turlu bir buçuk metreyi aşarlar. Tabanda, boynuzlar birlikte çekilir ve sonra geri dönerek yanlara doğru uzaklaşır. Yıllık bölümlerin sınırları yüzeyde belirir. Boynuzlu keçilerin boynuzları küçüktür - 30 santimetreden fazla değil. Erkekler gibi kıvrılırlar, ancak daha az düzdürler.
Renkteki küçük farklılıklara ve boynuzların bükülme derecesine göre, altı adede kadar akrep keçisi alt türü ayırt edilir. Yaşam alanları birbirlerinden oldukça bölgesel olarak ayrılmıştır. Dağ keçisinin evcil keçilerin öncülerinden biri olduğuna inanılıyor.
Bu hayvan nerede yaşıyor?
Scintor keçi türlerinin küçük popülasyonları, kuzeybatı Hindistan, Pakistan ve Afganistan'ın dağlık bölgelerinde gözlenmektedir. Doğal koşullarda en büyük boynuzlu artiodactyl popülasyonlarından birinin, Türkmenistan'ın doğu bölgelerindeki Kugitang sırtının eteklerinde yaşadığına inanılmaktadır. Özbekistan'da, Tacikistan'ın güneybatı bölgesinde, Vakhshcha ve Pyanj'ın kesiştiği Amu Darya Nehri'nin kaynağında, bunlardan daha azı var.
İkamet yeri
Boynuzlu keçiler, çoğunlukla çimen ve nadir çalılıkların korunduğu kayaların yamaçlarına yerleşirler.Yaz aylarında çoğu deniz seviyesinden 2500 metrenin üzerine çıkmaz, ancak bazı erkekler dağ çayırlarının üst sınırlarına ve kar kuşağının başlangıcına ulaşır. Kış soğuğunda tırpan keçileri kar örtüsünün daha az olduğu yere, - 500-900 metre yükseklikte dağ kuşağına, bazen insan yerleşimlerine yaklaşarak inerler.
Yaşam tarzı
Keçi boynuzlu keçiler küçük gruplar halinde tutulur. Genellikle bunlar iki yaşına kadar buzağıları olan iki veya üç kraliçedir. Markhorse erkekleri, kural olarak, birkaç kafadan oluşan kendi küçük "şirketlerini" oluştururlar veya yalnız bir yaşam sürerler.
Daha çok sayıda 10-20 bireylik sürüde hayvanlar sonbahar yılında, kışın soğukta toplanır. Aynı zamanda, yüksek rütbeli olanlar grubun merkezinde bulunur ve zayıf, hasta, diğer düşük rütbeli olanlar ise çevresinde bulunur. Bu tür sürülerdeki yetişkin keçiler, sıklıkla öldükleri için toplam sayının sadece% 6-10'unu oluşturur. Sonbaharda büyüyen iki yaşındaki kavurucu boynuzlu keçiler annelerini terk ederek bağımsız bir hayata başlarlar.
Yaz aylarında, markhoors sabahın erken saatlerinde ve sıcaklığın azaldığı alacakaranlıkta otlamaya çıkar. Kışın neredeyse bütün günlerini yiyecek arayışı içinde geçirirler. Keçi boynuzlu keçiler tetikte ve dikkatlidir: Çevreyi inceleyerek otlarken bile başlarını kaldırırlar. Tehlikeyi fark ederek sertçe bağırırlar ve ayaklarını kuvvetlice yere vururlar. Bu, diğerlerine alarmda olmaları için bir işarettir. Tespit edilen tehdit kaynağı - bir yırtıcı hayvan ya da bir kişi - çok uzaktaysa ve açıkça görülebiliyorsa, sürü yerinde kalır ve onu izler. Gözden uzaklaştığı anda hayvanlar daha güvenli bir yere, genellikle en yakın kayalık yokuşa doğru hareket ederler.
İskoç keçileri, doğal koşullar altında nadiren 10 yıldan uzun yaşarlar. Bu onların yaşı değil - yırtıcı hayvanlardan, çığlardan ölme olasılıkları daha yüksek veya soğuk kışlardan sağ çıkamıyorlar. Esaret altında yaşam süreleri 15-19 yıla çıkar.
Hayvan beslenmesi
Yaz aylarında, otsu bitkiler - ravent, çöl saz, ziziphora, bluegrass, prango - boynuzlu keçilerin diyetinin temelini oluşturur. Tahıl bitkilerinin genç sürgünleri onlar için özel bir muameledir, ancak yapraklar, ince çalılar ve ağaçlar da yenir. Kışın, hayvanlar kurutulmuş ot kalıntıları bulur, sürgünleri ve hanımeli, üvez, söğüt, badem, titrek kavak, akçaağaç ve çeşitli küçük çalıların dallarını yutar.
Etli ot bolsa, susuzluklarını gidermek için bu bir süre yeterli olabilir. Genellikle sulama için kalıcı bir yer ararlar - eriyen kar veya yağmurun oluşturduğu bir nehir, dere, gölet. Günün serin bölümünde hayvanlar iki kez ziyaret ederler - sabahın erken saatlerinde ve gecenin başında, sıcakta öğlen de gelirler.
Boynuzlu keçilerin üremesi
Genç keçiler üç yaşında üremeye hazırdır. Boynuzlu erkekler doğumdan iki yıl sonra cinsel olarak aktif hale gelir. Rut, Kasım ayında başlar ve Ocak ayı başına kadar sürer. Buna büyük miktarda hormonun kan dolaşımına salınmasına eşlik eder, bu nedenle, özgür dişileri aramak için keçiler sürekli olarak birbirleriyle şiddetli savaşlar düzenlerler: toynaklarıyla zemini kazarlar, arka ayakları üzerinde dururlar, dağılırlar, alınlarına veya boynuzlarının tabanına vururlar.
Kural olarak, birbirlerine ciddi zarar vermezler, ancak kışın ortasında çok fazla güç kaybederler ve çok fazla kilo verirler. Boynuzlu dişiler kızışma sırasında sakin kalırlar ve kilo vermezler.
Genellikle bir tırpan, birkaç keçiden kendisine harem oluşturur. Hamilelik beş aydan biraz daha uzun sürer. Mayıs ayında, ilk topuklu ayakkabılar genellikle bir çocuk, çok doğurgan olanlar - iki bebek getirir. İlk gün, buzağı, annenin önceden kuzulamak için bulduğu tenha bir vadide bir çaylaktadır ve yaşamın ikinci gününden itibaren onu yeşil yiyecekleri deneyen bir haftadan itibaren en yakın meraya kadar takip eder. Anne yavruları sonbahar aylarına kadar besler, ancak çocuklar birkaç yıl onunla kalır.
İlginç bir gerçek: Cinsel açıdan olgun genç keçiler, sürüden ayrıldıktan sonra bile, dişilerden yaşlı erkekler tarafından uzaklaştırılarak her zaman hemen üremeye başlayamazlar. Bazen boynuzlu keçiler güçlenerek birkaç yıl yalnız kalmak zorunda kalırlar.
Durumu ve konumu görüntüleyin
Ulaşılması zor kayalarda ustalıkla hareket eden tırpan keçinin yakalaması, her zaman avcının becerisinin yüksek derecesinin bir kanıtı olmuştur. Hayvan sadece gastronomik ilgi alanı değildir; güzel büyük boynuzları da değerli bir ödüldür. Sahipleri iri ve güçlü erkekler olduğu için sürünün ana üreticileri yok edilir.
İnsanın ekonomik faaliyeti aynı zamanda keçi keçilerinin sayısının azalmasına da katkıda bulunuyor: koyun sürüleri onları uygun otlaklardan uzaklaştırıyor, bu nedenle artık az sayıda markhor yalnızca erişilemeyen kayalık alanlarda ve korunan rezervlerin topraklarında kalıyor. Boynuzlu keçi türleri, vahşi doğada tamamen yok olma tehdidi altında olduğundan, Kırmızı Kitap ve Uluslararası Ticaret Sözleşmesinin özel bir Eki'nde yer almaktadır.
Büyük kuş yetiştiriciliği deneyimi, bu tür kavurucu boynuzlu keçilerin yetiştirilmesinin başarısını kanıtlamıştır. Bazı hayvanat bahçeleri, dördüncü nesillerine ev sahipliği yapmaktadır.
